((دیدار در رویا))

باز چه  زیبا   که   پس  از  ماه ها   

در  گذر از    کوچه   این   گاه ها

باز  دلم     کرده     هوایت    نگار    

گم   شده  در   کوی  تو  بی اختیار

باز قلم  درکشم  از    سر   خویش     

بی دلم   از عشق روان کرده ریش

باز  سری   سوی   فلک   می زنم    

ساز دلم   پیش     ملک    می زنم

صحبت یار از دل   ما   شد دریغ   

عشق  رخش  می زندم ضرب تیغ

کاش  به   مهمانی    رویای    من     

یک  شب از آن  عشق و تمنای من

کرده  قدم  رنجه ‌نهی بر  دو چشم     

ناز  به جان   گیرم و با  دل  کرشم

رسم  چنان  گشته ‌که   گویی جهان    

بسته    کمر  تا    کندم    قد  کمان

بس  که  ز هجران تو کردم   فغان     

گشت  ‌زعشقت  دل  من  بی  امان

لرزه     بر انداختم   از    ناله ام

بر  در   و   دیوار  دل   پاره ام

بغض  گره   کرده  شکست  ازگلو   

گشت  نگون  گونه  من  چون  لبو

شعله  ور  از جای  به  بستر شدم    

همچو  درختی  ز  تبر  خورده دم

خواب  دو ‌چشمان‌  ترم  را  ربود    

درب    جهانی  ‌ز ملایک   گشود

دیدمش  آنجا که  نشسته  به  تخت     

 جمع ملایک چو خدم مست مست

کرد   نگاهی   به   قد   و   قامتم    

دست  کشیدی  به  سر و صورتم

گفتمش  ای جان تو کجا  رفته ای   

ترک  دل عاشق  خود   کرده ای

گفتمش  از   خاک   فنا  خسته ام   

بار    سفر   بسته   و   آماده ام

گفت    مرا    عاشق    دیوانه ام      

 جان  به   فدایت   گل  پژمرده ام

کاش  مرا  رخصت  دیدار  بود     

رخصت   دیدار  تو  دلدار   بود 

دست برافشانم و   مستانه   مست      

دست تو راگیرم و ساغربه  دست

چشم   بدوزم  به  دو  چشمان  تو    

ناز  کنم    چهره    پریشان  تو

گرد  غم  از  چهره  برونت  کنم   

عالمیان   را   به    فدایت   کنم 

داد  مرا  شرح  جدایی   ز   او   

گشت  پریشان  رخ  زیبا  و  مو

مصحف  تنهایی  خود  باز کرد    

در  بر  من  گریه سر آغاز کرد

تنگ  چو  بگرفتمش او را به بر     

اشک   بچیدم   ز دو  چشمان تر

سخت   فشردم  به  برم   قامتش     

تا که  دلم جای گرفت از شمش 

عطر  تنش  کرد  چنان  با  دلم    

با  پر و  بالی  ز عزل  بسته ام

کز  قعر   سابع  سائت  مسیر  

آمده   بر  جایگه  ملک  و  میر

دیده  بجوشید  روان گشته  جوی   

دیده ی من چشمه ی گیسوی اوی

چشم من آن چشمه و جو موی او   

خورده   گره  چشم به گیسوی او

غرق  سیه  چشم  و رخ مه شدم  

مست    تماشای  تو   ناگه  شدم

ناز و کرشمت ز سرم برد هوش   

بست ملک دست و پروبال گوش

مست  مرا بسته  به  زنجیر کرد 

پای  مرا  بند  و زمین  گیر کرد  

ناگه از آن عرش و از آن آسمان    

با گذر از لمحه ای از یک زمان  

 ...

---

 (( این شعر شاهکار ادبی من در ۶۵ بیت با تصحیح کامل و فاقد هر گونه اشتباه است . در آینده ای نزدیک ادامه آن را نیز خواهم نوشت ))

---